140 lat temu w przytułku dla ubogich emigrantów na przedmieściach Paryża zmarł Cyprian Norwid, najwybitniejszy polski poeta i wieszcz narodowy epoki romantyzmu
Ojczyzna moja nie stąd stawa czołem;
Ja ciałem zza Eufratu,
A duchem sponad Chaosu się wziąłem:
Czynsz płacę światu.
Naród mię żaden nie zbawił ni stworzył;
Wieczność pamiętam przed wiekiem;
Klucz Dawidowy usta mi otworzył,
Rzym nazwał człekiem.
fragment z “Moja Ojczyzna”
Paryż – styczeń 1861
23 maja 1883 roku w przytułku dla ubogich emigrantów na przedmieściach Paryża zmarł Cyprian Norwid, właściwie Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid herbu Topór – polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz i myśliciel (ur. 1821). W czasie rewolucji w Rzymie w 1848 roku wraz z Zygmuntem Krasińskim bronił zagrożonego papieża Piusa IX.
Ostatni z naszych wielkich poetów doby romantyzmu – zwany niekiedy „czwartym wieszczem”. Za życia poety jego twórczość nie cieszyła się większym powodzeniem wśród czytelników. Dopiero po śmierci Norwida, w okresie Młodej Polski, jego utwory zachwyciły krytyków.
Jego osoba tak ważną ponieważ w swej twórczości Norwid wyłamał się z autodestrukcyjnego, zaklętego kręgu „patriotyzmu szalonego”, spalającego się w spiskach skazanych na przegraną i wypaczanego duchowo przez jednostronnie negatywne emocje oraz ideologie rewolucyjne i niechrześcijańskie. Czynniki te pozwoliły mu zestroić patriotyzm z „myślą Bożą w dziejach”, podporządkować go naczelnej zasadzie Bożej miłości i przez to „upozytywnić” przekuwanie słowa w czyn, przywracające także cierpiącemu narodowi radość istnienia.
Naszym Czytelnikom, którzy chcieliby szerzej zapoznać sie z twórczością Wieszcza przypominamy, że niedawno kupiliśmy dla naszej biblioteki 5 tomów “Pism Wybranych” Cypriana Kamila Norwida
Bardzo polecamy!
